"Sessizlik sarmalı", 1974 yılında Alman sosyolog Elisabeth Noelle-Neumann tarafından sosyal izolasyonu daha iyi entegre etmek ve önlemek için insanların popüler olmayan görüşlerini ifade etmekten kaçındıkları fenomene atıfta bulunmak için ortaya atılan bir kavramdır.
Sessizlik sarmalı, bir azınlık fikrine sahip olmanın veya kaybeden tarafta olmanın neden olduğu sosyal izolasyonu önlemek için, insanların bir kamu forumunda hangi fikrin destek kazandığını veya kaybettiğini değerlendirmek için sürekli olarak fikir iklimini taradıklarını belirtir. Teori, eğer insanlar kendilerini bir azınlık fikrine sahip veya kaybeden tarafta olarak algılarlarsa, muhtemelen sessiz kalacaklarını, ancak fikirlerinin çoğunluk fikrine ait olduğunu veya kazanan tarafta olduğunu algılarlarsa, fikirlerini güvenle ifade etme olasılıklarının daha yüksek olacağını ileri sürmektedir.
Teorinin kavramsal temeli, büyük ölçüde insanların sosyal varlıklar olduğu önermesine dayanmaktadır. Noelle-Neumann, insanları, kendi inançlarına ve akıl yürütmelerine dayanmaktan çok, fikir iklimi algısına dayanan, görüşleri ve kamusal davranışları olan fırsatçı yaratıklar olarak görür. Toplum üyeleri arasındaki bu sosyal ve psikolojik etkileşimler yoluyla oluşan güç, bireyleri uymaya zorlayarak toplumun yönünü şekillendiren kamu oyudur. Ayrıca, bu insan özelliğinin insanın zayıflığı olarak görülmemesi gerektiğini çünkü aslında bir toplumun hayatta kalmasının ön koşulu olduğunu savunur (Noelle-Neumann, 1989, s. 7-8).
Noelle-Neumann, her medeniyetin kamuoyunun sosyal kontrolü yoluyla oluştuğunu ve sürdürüldüğünü öne sürer.
Bununla birlikte, sessizlik sarmalı teorisine göre, kişiyi sürekli olarak fikir iklimini değerlendirmeye ve çoğu zaman algılanan çoğunluğa göre fikrini değiştirmeye iten, sonunda bireyin izolasyon korkusudur.
Noelle-Neumann, cinsiyet, yaş, eğitim, meslek, sosyal statü, ifade gücü ve mizaç açısından fikirlerini ifade etme istekliliğinde bireysel farklılıklar olduğunu anlar (Noelle-Neumann, 1984, s. 24-25, 1995, s. 42 ).
Noelle-Neumann (1984, s. 107-114), bir kişinin kendi eğilimleri doğrultusunda konuşma veya hareket etme özgürlüğünün olmadığı ve izolasyondan kaçınmak için sosyal çevrenin görüşlerini dikkate alması gerektiğini, kamuoyunun bazı tezahürlerini savunur. Öte yandan, gruptaki bir birey, grupla tam bir birliktelik (örneğin, aktif kalabalık) nedeniyle kendi görüş çevresini araştırma ihtiyacı hissetmiyorsa ve bu nedenle bir durumda izolasyon tehdidi yoksa, durum kamuoyu sürecini içermez, çünkü tüm kamuoyu fenomeni bir izolasyon tehdidine eşlik etmelidir
Sessizlik Sarmalı Nasıl Tetiklenebilir?
İnsanlar gerekli bilgileri almadıklarında, kendi varsayımlarıyla "boşlukları doldurma" eğilimindedirler ve varsayımları genellikle en kötü senaryolardır.
Bu bizim doğal insan güvensizliğimizdir. Aksine kanıt olmadığında çoğu zaman en kötüsünü varsayarız. Bilgi eksikliği ve cevaplanmamış sorular sessizlik sarmalını başlatabilir:
Sessizlik şüpheye yol açar;
Şüphe korkuya yol açar;
Korku paniğe yol açar;
Panik, en kötü durum düşünmesine yol açar.
Sessizlik sarmalı, güveni zayıflatır ve tutkuya gölge düşürür. Oynaması beş dakika veya beş hafta sürebilir, ancak çoğu durumda tahmin ettiğimizden daha hızlı gerçekleşir. Kapalı bir ofis kapısı, dürüst bir soruya belirsiz bir cevap, koridordan geçerken karşılıksız bir karşılama veya iptal edilen bire bir görüşme, sessizlik sarmalını tetikleyebilir.
Beklentileri proaktif olarak açıklayarak sessizlik sarmalını önleyebilirsiniz. Hiçbir şey gerçekleri doğrudan patrondan duymakla kıyaslanamaz. Örneğin, ekibinizi birkaç ay etkilemeyecek yeni bir proje veya değişiklik hakkında bilgi aldınız,, devam edin ve onlara hemen bir uyarı verin. Hazırlanmaya başlayabilirler veya en azından, hazırlıksız yakalanmayacaklarını veya söylentileri dinleyip sürdürmeye meyilli olmayacaklarını farkında olurlar. İlham veren koçlar, ekiplerini karanlıkta tutarak gerçekten korumadıklarının farkına varırlar.
Kaynak: https://www.inc.com/
Elisabeth Noelle-Neumann- Suskunluk Sarmalı
0 Yorum